प्रेमा, तुझा रंग कसा? - प्राजक्ता अवसरे

टाळ्यांच्या कडकडाटात मृणालीने स्टेजवर जाऊन पुरस्कार स्विकारला स्टेजवरून खाली उतरताना तिचे लक्ष्य पहिल्या रांगेत बसलेल्या संजयकडे गेले. त्याने तिच्याकडे हसून पाहून, कौतुकाने अंगठा वर करून तिचे अभिनंदन केले. मृणाली, शहरातील विद्यापीठात एम एस्सीच्या दुसऱ्या वर्षाला शिकणारी, सुंदर, हुशार मुलगी गोरीपान, उंच, टपोऱ्या, भावस्पर्शी डोळ्यांची, लांब केसांची मृणाली, पाहताक्षणी कोणाच्याही मनात भरणारी. 

तिच्या वर्गातील, आणि विदयापीठातील बरीच मुलं तिच्या सौदर्य आणि विद्वत्तेमुळे तिच्यावर जीव ओवाळून टाकायला तयार होते. मृणालीचे मन मात्र संजयने, तिच्या संजय सरांनी काबीज केल होतं..

संजय गेल्यावर्षीच विद्यापीठात लेक्चरर म्हणून रुजू झाला होता. अध्यापनाची प्रचंड आवड असल्याने, कॉम्प्युटर टेक्नॉलॉजी मध्ये एमटेक झाल्यावर चालून आलेली भारी नोकरी नाकारून, या छोट्या शहरातील विद्यापीठात तो चांगलाच रमला होता.

विद्यापीठाच्या हिरव्यागार, रमणीय परिसरात संजयला राहायला क्वार्टर मिळालं होत. नोकरीचा नऊ ते पाच हा वेळ संपल्यावर, विद्यापीठातील सांस्कृतिक कार्यक्रमात 1 नाटक बसवण्याच्या आवडत्या कामात त्याचा वेळ मजेत जात होता. महिनाभरापूर्वी त्याने दिग्दर्शित केलेल्या, शाकुंतल या महाकवी कालिदास लिखित मूळ संस्कृत नाटकाचा, मराठी अनुवादाचा प्रयोग, विदयापीठाच्या संस्कृतीक सप्ताहात चांगलाच गाजला. या नाटकात शकुंतलेची भूमिका मृणालीने तन्मयतेने निभावली होती. मृणालीची भूमिका अक्षरश: गाजली होती.

नाटकाच्या सरावाच्या निमित्ताने मृणाली संजयच्या सहवासात आली. सावळा, उंच, प्रसन्न चेहऱ्याच्या संजयकडे मृणाली आकर्षित झाली. वर्गात एकाग्रतेने डेटा सायन्स शिकवणाच्या संजयला तेवढयाच तन्मयतेने नाटकाचे दिग्दर्शन करताना, सीन समजावून सांगताना पाहिल की, मृणालीला कौतुकमिश्रित आश्चर्य वाटायचं. तिच्या मनात यायचं, एव्हढ उमदे व्यक्तिमत्व, उच्चशिक्षण हुशारी असूनदेखील हा माणूस किती साधा, सरळ आणि शांत आहे. नाहीतर तिच्यासोबत शिकणारी काही मुलं फारसे काही गुण नसताना बापाच्या पैशावर महागड्या बाईक्स फिरवणारी अशी असायची, मुलींच्या अवती भवती गोंडा घालणारी.

 रोज कॉलेजमध्ये आल्यापासून मृणाली संजयची एक झलक पाहण्यासाठी आतुर असायची. तिच्या वर्गावर त्याचे लेक्चर असायचे, तेव्हा ती एकटक त्याला शिकवताना बघत राहायची. त्याचे लेक्चर संपूच नयेत अस तिला वाटत राहायचं. नाटकाच्या सरावाच्या वेळी तर शकुंतलेचे संवाद बोलताना समोर दुष्यंत बनलेल्या मुलाऐवजी तिला संजयचा चेहरा दिसायचा. त्यामुळे आपसूकच तिची भूमिका जिवंत व्हायची.

सराव संपून प्रयोगाचा दिवस तेव्हा तर तिला आता संजय सरांचा सहवास जास्त लाभणार नाही, म्हणून फार हुरहुर वाटली. आज उत्कृष्ठ अभिनेत्रीचा पुरस्कार घेताना पुरस्कार मिळाल्याच्या आनंदपेक्षा संजय सरांच्या कौतुकाने तिचे रोम रोम शहारले.

वर्गात येऊन मृणाली तिच्या नेहमीच्या जागेवर, मेघाजवळ येऊन बसली. पहिल लेक्चर वर संजय सरांच होतं. संजयने वर्गात येऊन शिकवायला सुरुवात केली.

हिरवाईने सजलेल्या एकांत जागी ती आणि संजय हातात हात घेऊन, एकमेकांच्या नजरेत हरवून बसले होते. अवखळ वाऱ्याने तिच्या कपाळावर आलेली केसांची बट त्याने त्याच्या बोटांनी मागे सारली, तिचा चेहरा हाताच्या ओंजळीत धरला. आणि तिच्या कपाळाचे हलकेच चुंबन घेतले. त्याचे ओठ तिच्या डोळ्यांवर, गालांवर टेकत तिच्या ओठांपाशी आले. तेवढ्यात तिने आपला हात त्याच्या ओठांवर ठेवत त्याला थोपवले आणि मान हलवत खुदकन हसली.

संजयचे लक्ष तिच्याकडे गेले. त्याने शिकवलेल्या टॉपिक वर तिला प्रश्न विचारला. तिचे लक्षच नव्हते. तिने ऐकले नसावे असे वाटून त्याने पुन्हा प्रश्न रिपीट केला. मृणाली जवळ बसलेल्या मेघाने तिला हलवले आणि उभ राहण्याची खूण केली. ती स्वप्नातून जागी होत भानावर आली आणि जागेवर उभी राहिली. या सर्व प्रकाराने वर्गात सर्वत्र हास्यकल्लोळ उठला. मृणाल वरमली संजयने विचारले, "कुठे लक्ष आहे मृणाली तुमचे?

मी शिकवलेले समजले नाही का? "समजले सर... पण पण आज म्हणून डोक खूप दुखतय "ठीक आहे. Sit dowon. Be attentive from next time.....

Sorry Sir..... वर्गातील त्या प्रसंगाने मृणालीचे मन खट्टू झाले. पुढचे लेक्चर अटेंड न करता मेघा, मृणाली ला घेऊन तिच्या हॉस्टेल रुमवर आली.

'काय चाललंय हे तुझं मृणू? मी दिवसांपासून बघतेय, त्या संजय सरांबद्दल तू फारच सिरीयस झालेली दिसतेस? अगं अभ्यासातल लक्ष उडालय, तुझं.."

"काय करू गं मेघा ? मी त्यांच्या प्रेमात पूर्ण बुडालेय... मला दुसर काही सुचतच नाहीये. "अगं पण त्यांच्या बाजूने अस काही असाव अस नाही वाटत. "नाही माहीत गं..

माहित नाही? मग कशाला स्वतःच्या मनाशी खेळत आहेस? त्यांच्या मनात अस काही नसले तर तुला किती वाईट वाटेल? मेघाने मृणालीला समजवण्याचा हरतऱ्हेने प्रयत्न केला. पण मृणाली काही ऐकण्याच्या मनस्थितीत नव्हती. दिवसेंदिवस मृणाली संजयवरच्या प्रेमात आकंठ बुडत गेली. तिला जिथे तिथं संजय दिसायचा. एक तर ती संजय सोबतच्या दिवास्वप्नात रमायची किंवा त्याच्या मनात आपल्या बद्दल प्रेम नसल, तर? आपलं काय होईल? आपण कस जगायचं? याचा विचार करत राहायची. तिचं अभ्यातलं लक्ष पूरतं उडाल, सेमिस्टर एक्साम जवळ येत होती पण तिचा अभ्यासाचा मूड काही होत नव्हता. मृणालीच्या आईच्या, वसुधाच्या चाणाक्ष नजरेतून तिची ही अवस्था लपली नाही.

वसुधाने मृणालीला विश्वासात घेऊन बोलतं केलं मृणू! काय झाल बाळा? तू आजकाल कुठेतरी, हरवलेली, गप्प-गप्प असतेस? "काहीच नाही ग आई. मृणालीने आईला टाळण्याचा प्रयत्न केला.

"हे बघ.. माझ्याशी मोकळेपणाने बोल. काहीही लपवून ठेवू नकोस. प्रेमात वगैरे पडली आहेस का? वसुधाने अस विचारताच मृणाली तिच्या कुशीत शिरून हमसून हमसून रडू लागली. तिच्या पाठीवरून मायेने हाते फिरवत वसुधा तिचे रडणे ओसरण्याची वाट पाहू लागली.

वसुधाचे तिच्या एकुलत्या मुलीशी मैत्रिणीसारखे नाते होते. आईपासून काहीही लपवायचे नाही, असा विचार करून मृणालीने वसुधाला संजय सरांबद्दल आणि तिला त्यांच्याबद्दल वाटणाऱ्या विलक्षण प्रेमाबद्दल सगळ काही सांगितल त्यानंतर तिला खूप मोकळे वाटू लागले.

" मृणाली! तरुण वयात कोणाबद्दल मनात प्रेमाची भावना निर्माण होण, यात गैर काहीच नाही. पण त्या भावनेच्या भरात किती वाहवत जायचं? स्वतःला किती त्रास करून घ्यायचा? याला मर्यादा नक्कीच असाव्यात. तुझ्या मनात संजय सरांबद्दल ज्या भावना आहेत, त्याच भावना त्यांच्या मनात तुझ्याबद्दल आहेत का?- याचा तू अंदाज घ्यायला हवा होता. अजूनही वेळ गेलेली नाहीये... त्यांच्याशी बोल. त्यांना विचार. त्यांच्या मनाचा अंदाज घे. तू प्रस्ताव ठेवल्यावर कदाचित ते तुझा विचार करतील किंवा नाही. जे होईल त्याला धीराने सामोरं जा. कोणाबद्दल वाटणारे प्रेम हे जगण्या-मरण्याचा प्रश्न होऊ शकत नाही आणि मुख्य म्हणजे अभ्यासाकडे दुर्लक्ष करू नकोस."

खूप मोकळ वाटतयं आई तुझ्याशी बोलून.... लवकरच मी त्यांच्यापर्यंत माझ्या भावना पोचवेन. ते काय म्हणतात ते बघू.पण मला तुझ म्हणणं पटलं. त्यांचे उत्तर काहीही असले तरी, मी धीराने त्याला सामोरं जाईन. "

 दोनच दिवसानंतर मृणालीला तशी संधी मिळाली. लेक्चर संपल्यावर संजयच्या मागोमाग मृणाली वर्गाबहेर पडली. "एक्सक्युज मी सर..."

"येस... बोला मृणाली... काही डिफिकल्टी आहे का? "नाही सर मला तुमच्याशी बोलायचंय: बोला ना..... इथं नाही सर.. "थोडं कॉन्फिडेंशीयल आहे.... आपण कुठे भेटू शकतो का?" 

'तुम्हाला चालणार असेल तर, कॉलेज सुटल्यावर तुम्ही माझ्या घरी येऊ शकता. क्वार्टर नंबर 26 ठीक साडेपाच वाजता... ओके? " ओके सर "मृणालीला थोडे मोकळे वाटू लागले होते. ती संध्याकाळची वाट पाहू लागली.

विदयापीठाच्या कॅम्प्समध्ये असलेल्या संजयच्या क्वार्टरची डोअरबेल दाबताना मृणालीच्य ह्रदयाची धडधड प्रचंड वाढली. संजयने दार उघडून मृणालीचे स्वागत केले. आत येऊन बैठकीतल्या सोफ्यावर अवघडून बसलेल्या, हाताची अस्वस्थ हालचाल करणाऱ्या मृणाली समोर पाण्याचा ग्लास धरत संजय म्हणाला, "रिलेक्स मृणाली, कॉफी होणार का? मग तुम्हाला जे बोलायचेय ते निसंकोचपणे बोला.......

मृणाली धीर एकटवून म्हणाली, कॉफी वगैरे काही नको... पुन्हा कधीतरी सर.... सर.... मला तुम्ही खूप आवडता... I am badly in Love with you.....

तिच्या बोलण्याने संजय अवाक झाला. मृणाली पुढे बोलू लागली, "तुम्ही विचार कराल, ही मुलगी किती निर्लज्ज आहे. पण... पण... काही गेल्या महिन्यांपासूनची ही घुसमट मला आता सहन होत नाहीये.... म्हणून तुम्हाला हे सांगायचं ठरवलं... तुमचे उत्तर काहीही असले तरी मला मान्य आहे.

मला माहितीये.. लेक्चर चालू असताना तुझं माझ्याकडे एकटक बघणं.... गर्दीत मला शोधत असणारी तुझी आतुर नजर... मला माहितीये, तुझं माझ्यावर प्रेम आहे आणि आणि... मलाही तू खूप आवडतेस मृणाली.. खरचं....

अत्यानंदाने मृणालीचे डोळे भरून आले. आपण स्वप्नात तर नाही? अस तिला क्षणभर वाटलं. तिचे भरून आलेले भावस्पर्शी डोळे तिच्या थोपवण्याच्या प्रयत्नाला न जुमानता अविरत पाझरू लागले. संजय जागेवरून उठून तिच्या जवळ येऊन बसला. तिचे डोळे पुसत त्याने तिला जवळ घेतले. मृणाली सरांच्या हया स्पर्शाने गहिवरून आली.

"सर...मला का नाही कधी बोललात?" 

"सर नाही..., संजय...तुझा संजय. तुला प्रपोज कसं करावं याच विचारात होतो तो प्रश्नच तुच सोडवलास. संजयने हसून तिचा चेहरा दोन्ही हातात घेऊन तिच्या डोळ्यांत बघत म्हटले. ती ही त्याच्या नजरेत हरवली.

"मी या विकेंडला घरी जाऊन येतो..." "का..."

'का म्हणजे? आई- बाबा खूप दिवसांपासून लग्न कर म्हणून मागे लागले आहेत. त्यांना सांगायचंय मी मुलगी शोधली म्हणून.... मृणाली गोड लाजली. चल तुला घरी सोडतो.... आईबाबांनाही "

भेटायचयं. "

मृणाली संजयच्या मागे बाईकवर बसली आकाश नारंगी रंगाने भरून गेल होतं. संधिप्रकाश पसरला होता. पक्ष्यांच्या जोडया घरट्याकडे परत होत्या. ही जोडी मात्र घरटे बसवण्याच्या विचारात मजेत विहरत निघाली होती

- प्राजक्ता अवसरे